Żywe wiązania drzew

Żywe wiązania drzew

Wskutek błędnego formowania lub nieuwagi wytwarzają się nieraz w sadach korony wadliwe, które nie wytrzymują obciążenia owocami i rozdzierają się. Na rozdarcie narażone są korony widlasto złożone z dwu lub trzech konarów jednakowej grubości, które wyrastając z pnia tworzą między sobą ostre kąty rozwidleń. Korony widlaste można uchronić przed rozdarciem dzięki żywym wiązaniom (rys).

Rys. Żywe wiązanie chroniące konar przed odłamaniem.

Najprostsze żywe wiązanie możemy uzyskać kierując ku sobie z dwóch przeciwległych konarów po jednym pędzie i okręcając jeden wokół drugiego. Wskutek okręcenia pędy te zrastają się ze sobą w ciągu roku lub dwóch tworząc mocne i trwałe wiązanie (rys.).

Rys. Żywe wiązanie utworzone przez skręcenie ze sobą dwóch pędów.

Drugi sposób tworzenia żywego wiązania polega na tym, że dwa takie pędy zacinamy ukośnie, łącząc ze sobą powierzchnie cięcia. W miejscu połączenia okręcamy je mocno rafią, a powierzchnię smarujemy maścią ogrodniczą.

Najczęściej jednak żywe wiązanie wytwarzamy przez szczepienie pędu pod korę przeciwległego konaru. Pęd zacinamy ukośnie, aby powierzchnia cięcia miała około 2 cm długości. Na korze konaru robimy nacięcie w kształcie odwróconej litery T. Przycięty koniec pędu wkładamy pod korę, przybijamy małym gwoździkiem i smarujemy maścią (rys.). Zrośnięcie następuje po kilku tygodniach.

Rys. Żywe wiązanie utworzone przez wszczepienie pędu pod korę sąsiedniego konaru