Każde drzewo dążąc do zdobycia składników pokarmowych i wody, rozbudowuje i rozprzestrzenia swój system korzeniowy. Wraz z wiekiem drzewa wzrasta ilość, zróżnicowanie i zasięg korzeni. Najważniejsze pod względem fizjologicznym są korzenie najdrobniejsze — włośniki, pobierające wodę i składniki pokarmowe. Korzenie te w największej ilości znajdują się na peryferiach całego systemu korzeniowego, a ich odległość od pnia odpowiada w przybliżeniu granicy zasięgu korony. Oddalenie to sprawia, że w miarę starzenia się drzewa i powiększania jego rozmiarów coraz trudniejsze jest wydobycie i przeniesienie korzeni z przesadzanym drzewem. Przesadzanie zaś powoduje odcięcie 60—95% najdrobniejszych korzeni. Dlatego też należy się liczyć z tym, że im starsze i większe drzewo jest przesadzane, tym poważniejsze będzie naruszenie równowagi fizjologicznej pomiędzy systemem korzeniowym a częścią nadziemną. Dlatego właśnie wraz z wiekiem drzewa i zwiększaniem jego rozmiarów na ogół maleje możliwość pomyślnego przesadzenia i zadowalającego wzrostu po przesadzeniu. Najbardziej rozpowszechnionym i znanym sposobem jest omówione powyżej przesadzanie z bryłą korzeniową. Rozróżnia się tu przesadzanie bez przygotowania systemu korzeniowego, polegające na odcięciu korzeni znajdujących się poza obrębem wyjmowanej bryły oraz przesadzanie z przygotowaniem systemu korzeniowego, polegające na przecięciu korzeni na pewien okres przed przesadzeniem i stworzenie warunków do ich regeneracji w obrębie przewidywanej do przeniesienia bryły korzeniowej.
Przesadzanie dużych drzew bez przygotowania pozbawia je znacznej części systemu korzeniowego i często uniemożliwia ich przyjęcie się.
Przygotowanie drzewa do przesadzenia umożliwia regenerację znacznej części przeciętych korzeni i zapewnia jego pomyślne przyjęcie się.
