Prowadzenie śliw w formie szpaleru swobodnego.
Przy prowadzeniu śliw w formie szpalerowej, odległości sadzenia między rzędami powinny wynosić od 4,0 do 4,5 m, zaś w rzędach od 3 do 5 m. Cięcie drzew na wiosnę po posadzeniu ich do sadu jest podobne jak przy formowaniu koron prawie naturalnych, z tym że u okulantów rozgałęzionych należy pozostawić tylko te pędy boczne, które skierowane są do linii rzędu.
W drugim roku przyginamy pędy boczne, kierujemy je wzdłuż rzędu i przywiązujemy sznurkami do szpilek wbitych pod drzewami. Przygiętych pędów nie należy skracać. Przewodnik trzeba natomiast skrócić na wysokości około 0,5 m od rozgałęzień (rys.).
Rys. Przyginanie pędów w pierwszym roku formowania korony szpalerowej śliwy.
Formowanie korony szpalerowej trwa 3 lata. Co roku staramy się przygiąć i przywiązać od dwóch do czterech pędów. Pędy zbyt sztywne, nie nadające się do przyginania wycinamy na gładko przy przewodniku.
Młode śliwy rosną na ogół bardzo intensywnie i stąd na przygiętych gałązkach wybija dużo silnych pędów, które rosną pionowo i zacieniają środkowe partie korony (rys.).
Rys. Przyginanie i cięcie pędów w drugim roku formowania korony szpalerowej śliwy.
Wiosenne zabiegi formowania zaleca się uzupełnić cięciem letnim. Cięcie letnie wykonujemy w drugiej połowie czerwca. W tym czasie trzeba uszczykiwać nad 3—5 w pełni wykształconym liściem pionowe pędy wyrastające u nasady gałęzi. Cięcie to warto jeszcze powtórzyć w miesiąc później, to znaczy po 15 lipca.
Formowanie koron szpalerowych można zakończyć, kiedy przewodnik dorośnie na wysokość wyciągniętej ręki, to znaczy około 2,2 m. Na tej wysokości należy go przygiąć w bok lub wyciąć.
Uformowane szpalery trzeba co roku prześwietlać. W sadzie kilkuletnim prześwietlanie ogranicza się do wycięcia pędów i drobnych gałązek, które krzyżują się i wyrastają w środek korony. W sadzie starszym trzeba pilnować aby korony nie rozrastały się nadmiernie w górnej części. Wszystkie silne przyrosty ukazujące się na najwyższych konarach trzeba usuwać na gładko. W części dolnej szpaleru zwracamy uwagę na odległości między konarami. Na starszym drzewie konary powinny być rozmieszczone co 40-50 cm jeden od drugiego. Jeśli rozmieszczone są one gęściej to trzeba je stopniowo rozrzedzić usuwając co roku po 2—3 (rys.).
Rys. Prześwietlanie korony szpalerowej owocującej śliwy.
Konieczność rozrzedzenia konarów pojawia się między 8—12 rokiem życia drzew. Na stałe wystarczy pozostawić około 8 konarów.
Przez cały okres eksploatacji sadu należy utrzymywać szpalery w stałej niezmiennej miąższości, która wiosną po cięciu powinna wynosić 1,5 m. Stałą miąższość można zachować przez wycinanie wiosną wszystkich silnych pędów rosnących w kierunku międzyrzędzia. Pędy słabsze (długości do 40 cm) należy pozostawiać na gałązki owoconośne. Kiedy pęd zawiąże pąki kwiatowe można go skrócić, aby nie wychodzić w międzyrzędzie poza ustaloną granicę. Zdarza się, że śliwy posadzone zbyt gęsto i prowadzone szpalerowo wymagają silnego cięcia, które ma za zadanie ograniczanie wielkości drzew. Silne cięcie wykonywane wiosną stwarza niebezpieczeństwo infekcji drzew przez srebrzystość liści. W takim przypadku wskazane jest cięcie letnie. Latem, od lipca do końca sierpnia, można wycinać wszystkie silne przyrosty roczne ukazujące się na konarach. Pędy słabsze można uszczykiwać traktując je jako elementy owoconośne. Śliwy wczesne, z których owoce zrywa się w sierpniu można prześwietlać po zbiorach. Cięcie wykonywane latem nie zagraża porażeniem drzew przez srebrzystość liści. Odrost pędów po cięciu letnim jest słabszy niż po cięciu zimowym.
W każdym sadzie śliwowym niezależnie od przyjętych środków zapobiegawczych, może się pojawić srebrzystość liści. Choroba ta atakuje często drzewa po mroźnych zimach, jeśli mróz poczynił szkody na drzewach. Drzewa porażone silnie przez srebrzystość liści należy karczować i palić. Drzewa z objawami choroby na pojedynczych gałęziach należy oznaczyć farbą i ciąć oddzielnie, po zakończeniu cięcia drzew zdrowych. Rany po cięciu należy smarować tego samego dnia, najlepiej Santarem SM.
