Korona pięciokonarowa
Forma ta popularna jest w sadach jabłoniowych w Australii i Nowej Zelandii. W Ameryce zwana jest koroną pięcioprzewodnikową. Na jednorocznym drzewie posadzonym w sadzie wybiera się 5 pędów, które prowadzi się najpierw na zewnątrz, tak jak w koronie kotłowej, a następnie pionowo do góry, do wysokości około 2 m. Odpowiednie położenie konarów uzyskuje się przez cięcie i przyginanie młodych, intensywnie rosnących pędów. W okresie formowania zakłada się rozporki, które kierują młode konary do żądanego położenia. Po zakończeniu formowania drzewa cięte są metodą „na krótkopędy” (rys.).
Rys. Korona pięciokonarowa cięta na krótkopędy.
Korona pięciokonarowa nie wykazuje żadnych szczególnych zalet. Sposób formowania bardziej wynika z tradycji niż z jakichkolwiek naukowych przestanek. Przenikanie promieni słonecznych do jej wnętrza jest słabe, lecz w słonecznym klimacie Australii nie jest to problemem.
Korona stożkowa
Forma stożkowa była niegdyś bardzo popularna w sadach karłowych. Obecnie w sadach towarowych rzadko jest spotykana i zalecana tylko do sadów amatorskich. Korona stożkowa składa się z przewodnika i wielu konarów, przy czym konar wyżej położony jest zawsze krótszy od konara leżącego niżej. Formę stożkową nadaje się jabłoniom szczepionym na podkładkach karłowych i gruszom szczepionym na pigwie (rys.).
Rys. Jabłoń karłowa w formie stożkowej.
Posadzone drzewa przycina się nadając im kształt stożka. Dolne pędy mają po cięciu około 20 cm długości, górne pędy tylko 5 cm długości. Przewodnik skraca się w odległości 60 cm od ziemi. W drugim roku po posadzeniu przewodnik skraca się w odległości 30-40 cm od najwyżej leżących rozgałęzień. Pędy boczne również się skraca i to tym silniej im wyżej leżą one w koronie. Podobnie postępuje się w roku trzecim i czwartym doprowadzając koronę do wysokości 1,5-2,0 m.
Po zakończeniu formowania wykonuje się zazwyczaj cięcie letnie, którego celem jest zachowanie stożkowego kształtu drzew. Tegoroczne przyrosty skraca się w zależności od ich położenia w koronie: przyrosty osiowe konarów nad 1-2 oczkiem, niżej leżące nad 3 oczkiem, a jeszcze niżej leżące nad 5 oczkiem. Przyrostów poniżej 20 cm długości nie skraca się traktując je jako krótkopędy owoconośne.
