Budowa korony. Korona drzewa powstaje na skutek rozgałęzienia się pędu głównego. Jeżeli rozgałęzienie następuje na pewnej wysokości, wówczas powstaje pień, który może być przedłużony w kierunku pionowym. Jeżeli zaś rozgałęzienie powstaje w części przyziemnej, mogą powstawać formy krzaczaste, zwane często naturalnymi. Grubiejące gałęzie tworzą zwykle konary, a stare drzewa z tak osadzonymi koronami nazywa się często wielopniowymi.
O budowie i kształtowaniu się konstrukcji korony w bardzo dużym stopniu decyduje sposób wzrostu jej pędów. Rozróżnia się trzy typy wzrostu i rozgałęzień: monopodialny, sympodialny i pseudodichotomiczny. Typ monopodialny polega na przedłużaniu i kontynuacji pędu z pąka wierzchołkowego. Z pąków bocznych na pędach starszych rozwijają się w podobny sposób pędy boczne. W taki sposób rosną i rozgałęziają się drzewa iglaste oraz młode jesiony, klony i inne.
Typ sympodialny występuje wówczas, gdy pęd główny rozwija się nie z pąka szczytowego lecz z bocznego najbliższego wierzchołkowemu. Boczne pędy nie tworzą okółków. Wzrostem sympodialnym charakteryzuje się większość gatunków drzew liściastych. Do typowych przykładów zaliczyć można lipy, robinie i wierzby. Typ pseudodichotomiczny (widełkowaty) polega na jednoczesnym wzroście dwóch pędów z pąków bocznych po zaniknięciu pąka szczytowego. Wiele gatunków drzew o wzroście dichotomicznym w młodości rozwija się monopodialnie.
Naturalny sposób wzrostu, rozgałęzienia się i naturalna gęstość korony nie zawsze są korzystne, jeśli drzewo uprawia się jako ozdobne, i dlatego ulegać mogą znacznym modyfikacjom w procesie pielęgnowania drzew.
Ulistnienie. Bardzo ważną cechą korony jest gęstość ulistnienia, od której zależy ocienianie otoczenia przez drzewo. Do drzew silnie ocieniających, a więc gęsto ulistnionych (korony cieniste), zalicza się: buk, jawor, klony, grab, lipy, jodły i świerki. Do gatunków słabo ocieniających (korony świetliste) zalicza się: brzozy, topole, modrzewie, sosny i olsze.
Gęstość ulistnienia wpływa na warunki mikroklimatyczne oraz na glebę pod drzewami i znajdującą się tam roślinność.
Liść zbudowany jest z trzech zasadniczych tkanek: okrywającej (epiderma), miękiszowej (asymilacyjnej i magazynującej) i przewodzącej.
Miękisz liścia — mezofil — z obu stron otoczony jest skórką — epidermą. Jest to tkanka jednowarstwowa i spełnia funkcje ochronne. Epiderma pokrywająca górną stronę liścia zbudowana jest ze zwartych komórek bezchlorofilowych, o ściankach zgrubiałych, pokrytych z reguły kutykulą. W epidermie dolnej strony liścia rozmieszczone są szparki oddechowe umożliwiające wymianę dwutlenku węgla, tlenu i pary wodnej z atmosferą, co jest podstawą najważniejszych procesów życiowych rośliny. Efektem tych procesów jest m.in. dobroczynna dla otoczenia poprawa składu powietrza atmosferycznego. Liść dzięki ruchom komórek szparkowych może regulować intensywność wymiany gazowej zależnie od aktualnych warunków świetlnych, cieplnych i wilgotnościowych. Na jednym milimetrze kwadratowym epidermy może znajdować się do 400 szparek oddechowych. Pod epidermą górnej strony blaszki liściowej znajduje się miękisz asymilacyjny, inaczej miękisz palisadowy, w którym zachodzi najintensywniej fotosynteza. W części dolnej występuje miękisz gąbczasty, o dużych przestworach międzykomórkowych kontaktujących się przez szparki z otaczającą atmosferą.
Tkanki przewodzące pnia dochodzą przez gałęzie do liści w postaci tak zwanych żyłek lub nerwów.
