Forma łukowa
Forma łukowa należy do szpalerowych utworzonych z pędów szkieletowych wygiętych w formie łuku. Pierwsze piętro łuków tworzy się przez przyginanie jednorocznych okulantów. Następne piętra powstają z przygięcia najsilniejszych pędów wybijających z części sztywnej łuków leżących poniżej. Najbardziej znaną koroną łukową jest korona Lepage’a opracowana we Francji.
Zdjęcie. Szpaler utworzony z koron łukowych
Formę tę można nadawać karłowym i półkarłowym jabłoniom i gruszom. Korony łukowe wymagają rusztowań w postaci słupków i rozpiętych na nich drutów. Sady uformowane w ten sposób można spotkać we Francji i we Włoszech.
W celu uzyskania koron łukowych sadzone są w sadzie okulanty jednoroczne w odległości 2—3 m rząd od rzędu i 1— 2 m w rzędzie. Drzewo po posadzeniu skraca się na wysokości 150 cm od ziemi, a pędy boczne nad 2—3 oczkiem. W połowie lata okulanty nagina się w ten sposób, aby każdy z nich utworzył łuk na poziomie około 0,5 m od ziemi. Wszystkie drzewa nagina się w tym samym kierunku, w linii rzędu. Przygięte wierzchołki drzew przytwierdza się sznurkiem do drutu (rys.).
Rys. Kolejne etapy formowania koron lukowych: a — jednoroczne okulanty przycięte po posadzeniu; b — okulanty przygięte w formie łuku, w połowie lata; c — cięcie na wiosnę w drugim roku; d — uformowane dwa piętra łuków.
Na wiosnę, w drugim roku po posadzeniu drzew pozostawia się na każdym łuku, w jego szczytowej części, po jednym pędzie. Pozostałe pędy skraca się nad 2—3 oczkiem lub wycina na gładko jeśli są silne. W połowie lata lub na wiosnę następnego roku, gdy pozostawione na łukach pędy osiągną 150 cm długości, przygina się je w podobny sposób jak okulanty w pierwszym roku, tylko że w przeciwnym kierunku.
W trzecim, czwartym lub ewentualnie w piątym roku formuje się kolejne piętra łukowato zgiętych konarów i przymocowuje do drutów. Formowanie jest zakończone, gdy uzyska się 3-4 piętra łuków. Uformowane drzewa tnie się metodą na krótkopędy.
