Choroby drzew pochodzenia grzybowego.
Drugą bardzo ważną grupą szkodliwych czynników biotycznych są grzyby pasożytnicze. Ze względów praktycznych choroby pochodzenia grzybowego zostały tutaj zgrupowane według części drzewa, na której występują.
W jeszcze wyższym stopniu niż ma to miejsce w odniesieniu do owadów, daje się zauważyć zróżnicowanie w występowaniu pasożytniczych grzybów pomiędzy terenami śródmiejskimi i ulicami a parkami i przedmieściami. Stwierdzono, że w tych ostatnich środowiskach drzewa chorują częściej. Związane to jest z wysokimi wymaganiami grzybów pod względem wilgotności; środowisko śródmiejskie, jak często zaznaczano, jest w mniejszym lub większym stopniu przesuszone.
Choroby pni i gałęzi. W pielęgnowaniu drzew ozdobnych największą uwagę należy zwrócić na grzyby powodujące rozkład drewna pni, korzeni i gałęzi. Do najbardziej szkodliwych grzybów rozkładających żywe drewno należą huby, zwane również żagwiami, należące do klasy podstawczaków (Basidiomycetes). Zakażenie drzew przez zarodniki huby następuje latem lub jesienią. Są one przenoszone przez wiatr. Infekcja następuje z reguły w miejscach uszkodzeń kory, np. przez rany po odłamanych gałęziach, szczeliny mrozowe, szczeliny piorunowe, zranienia spowodowane pociskami, szrapnelami itp. Drzewa starsze, osłabione, są bardziej podatne na porażenie przez grzyby. W wyniku rozwoju grzyba dochodzi w ciągu wielu lat do rozkładu drewna pni, niejednokrotnie na przestrzeni paru metrów. W późniejszych stadiach rozwoju pasożyta pojawiają się charakterystyczne dla danego gatunku grzyba owocniki, z których rozsiewają się w wielkich ilościach zarodniki. Owocniki hub, potocznie zwane hubami, mają kształt konsolowaty lub kopytowaty.
Na drzewach miejskich najczęściej spotyka się następujące gatunki hub.
Huba pospolita (Fomes fomentarius (L.) Fr.) występuje na wielu gatunkach drzew liściastych. Owocniki są duże — do 45 cm średnicy, wieloletnie. Grzyb powoduje białą zgniliznę drewna, polegającą na rozkładzie błonnika (celulozy), a zachowaniu drzewnika (ligniny). Huba ogniowa (Phellinus ignarius (L. ex Fr.) Quel.) — jest szeroko rozpowszechnionym pasożytem wielu drzew liściastych, m.in. wierzb, dębów, grabu, osiki, buka, brzóz, jarzębin i wielu innych. Kopytowate owocniki żyją do 80 lat.
Huba łuskowata (Polyporus squamosus (Hudz.) Fr.) — wytwarza mięsiste owocniki jednoroczne, czasem wieloletnie. Występuje na wielu drzewach liściastych, szczególnie przy ranach.
Huba siarkowa (Polyporus sulphureus (Buli.) Fr.) jest pasożytem wielu gatunków liściastych. Jednoroczne owocniki są wielopłatowe, barwy pomarańczowej. Po odpowiednim przyrządzeniu są jadalne.
Huba brzozowa (Piptoporus betulinus (Buli. ex Fr.) — występuje głównie na starych brzozach.
Gmatwek dębowy (Daedalea quercina (L.) Fr.) — wykształca stosunkowo niewielkie owocniki, często spotykane na dębach; również na dębie czerwonym.
Skórniak szorstki (Stereum purpureum Fr.) — występuje na wielu gatunkach drzew, a jego charakterystyczną cechą są nie tylko skórzaste owocniki, lecz także powodowanie srebrzystości.
Wrośniak różnobarwny (Trametes yersicolor (L. ex Fr.) Pil.) — jest szeroko rozpowszechniony na wielu drzewach i krzewach. Wytwarza owocniki skórzaste ze współśrodkowymi wielobarwnymi strefami.
Na bardzo starych drzewach, najczęściej na topolach, świerkach, jodłach, występują grzyby — łuskwiaki (rodzaj Pholiota). Wytwarzają one duże, jaskrawożółte owocniki.
Na wielu gatunkach drzew liściastych spotykać można jadalne, miękkie owocniki boczniaków (rodzaj Pleurotus).
Opanowanie drzew przez huby stwierdza się najczęściej po ukazaniu się owocników. Jest to jednak już stadium zaawansowanego rozwoju choroby drzewa. Z reguły stan taki kwalifikuje drzewo do usunięcia. Jest ono konieczne, zwłaszcza jeżeli jednocześnie występują otwarte ubytki drewna, mogące spowodować złamanie, a drzewo rośnie w pobliżu tras komunikacyjnych itp. Jeśli jednakże zdecyduje się, że drzewo opanowane przez huby ma być pielęgnowane, należy usuwać owocniki, co ogranicza rozsiewanie zarodników. Usuwane drzewa i owocniki należy ponadto spalić.
